Rozdział dziesiąty

Wnętrze Ministerstwa Magii było bez wątpienia najpiękniejszym i najbardziej strojnym wnętrzem, jakie kiedykolwiek widziałam w życiu, ale nie byłam do końca w nastroju do podziwiania fontann, płaskorzeźb, zdobień z kutego żelaza i różnokolorowych świateł. Nie przekonywał mnie czarny marmur ani zabytkowe windy; wrażenia nie zrobiły na mnie nawet setki sów i papierowych samolocików, które śmigały mi dookoła głowy. Siedziałam na ławce w korytarzu, całkowicie sama. Przede mną były ciężkie, dębowe drzwi opatrzone numerem osiem, chociaż kiedy Kat mnie tam przyprowadziła, miałam wrażenie, że na tabliczce widnieje numer dziewięć – dziwne halucynacje zrzuciłam na stres. Noga podrygiwała mi nerwowo i czekałam, aż zostanę zaproszona do gabinetu.

Wcześniej moja różdżka została szczegółowo zbadana, a na mnie rzucono kilka przedziwnych zaklęć, które podobno miały sprawdzić, czy nie znajduję się pod wpływem jakiegoś czarnomagicznego zaklęcia. Rozumiałam tę ostrożność, ale miałam wrażenie, że moja przestrzeń osobista została odrobinę pogwałcona. Nawet nie odrobinę, została podeptana, przeżuta i zrzucona z ósmego piętra. Tak właśnie się czułam.

Podniosłam wzrok na drzwi i ta cholerna tabliczka pokazywała teraz numer siedem. Oparłam głowę o ścianę i przymknęłam oczy – widocznie to jakiś supertajny i nowatorski sposób aurorów na pozostanie niezauważonym. To miało jakiś sens; załóżmy, że czarnoksiężnik idzie cię zamordować do gabinetu siódmego, a po wejściu do środka okazuje się, że to stary schowek na miotły, bo twój gabinet postanowił zmienić numer na dziewiąty.

Drzwi zaskrzypiały. Natychmiast wyprostowałam się na ławce i ujrzałam postać wynurzającą się z mrocznego gabinetu numer siedem, osiem, czy cokolwiek.

- Chevron? – rzucił tajemniczy osobnik w moją stronę najbardziej pogardliwym i wrednym tonem, jaki w życiu słyszałam.

Przełknęłam z trudem ślinę i słabym głosem wychrypiałam:

- To ja.

Człowiek machnął w moją stronę ręką i warknął:

- To chodź.

Wstałam i cudem utrzymałam się w pionie na moich nogach z waty. Ruszyłam za tajemniczym jegomościem, ale nie miałam jak przyjrzeć mu się bliżej, bo stał do mnie tyłem i zarówno w gabinecie, jak i na korytarzu panował mrok; kiedy zamknęłam za sobą drzwi, zrobiło się niemalże całkowicie ciemno. Zauważyłam tylko, że człowiek jest niewysoki, kuśtyka chwiejnie wspierając się na lasce i ma przydługie, tłuste włosy.

Wnętrze gabinetu było odrobinę obskurne i niczym nie przypominało pełnego przepychu ministerstwa. Na podłodze był goły beton, ściany pokrywał jakiś obłupujący się kamień; w centrum stało stare biurko i dwa krzesła po obu jego stronach, a cała ściana za nim była ogromną biblioteczką zapełnioną książkami i kurzem. Po prawej stał długi stół, który uginał się pod ciężarem dziwnych przyrządów magicznych; niektóre z nich tykały i stukały, jak te w gabinecie Dumbledore’a. Pod stołem zauważyłam otwarty kufer, z którego wystawały jakieś kawałki szmat – całkiem możliwe, że to były ubrania. Dookoła nich porozrzucane były kartki. Czułam lekki zapach stęchlizny i kurzu, a jedynym źródłem światła była starodawna, zdobiona lampa na biurku.

- Siadaj – burknął człowiek o tłustych włosach; cały czas stał do mnie tyłem i wspierając się na lasce zdejmował jakieś książki z półek i układał je w wysoki stos na stole.

Niepewnym krokiem podeszłam do krzesła i usiadłam na nim. Zaskrzypiało rozpaczliwie i miałam wrażenie, że zaraz połamie się pod moim ciężarem. Czułam jakąś dziwną grozę; wiedziałam, że nie wszyscy aurorzy są tak przyjaźni jak Kat, ale bez przesady – to coś, co zaprosiło mnie do gabinetu, przechodziło najśmielsze oczekiwania.  

Siedziałam w bezruchu jeszcze przez kilka minut. W końcu tajemniczy człowiek burknął pod nosem coś, czego nie dosłyszałam i pokuśtykał do biurka. Kiedy światło lampy padło na jego twarz, a jego oczy przeszyły mnie lodowatym spojrzeniem, wstrzymałam oddech i przestało mi bić serce. Zrobiło mi się słabo ze strachu.

Mężczyzna wyglądał na co najmniej siedemdziesiąt lat, chociaż równie dobrze mógł mieć czterdzieści – nie dało się tego stwierdzić, bo cała jego twarz była poorana bliznami. Miałam wrażenie, że brakowało mu kawałka nosa, jakby jakieś drapieżne zwierzę mu go odgryzło albo porządnie drapnęło pazurem. Cienkie, mysie włosy były gdzieniegdzie krótsze, dłuższe, a w niektórych miejscach w ogóle ich nie było, jakby zostały wyrwane. Najgłębsza blizna zaczynała się nad lewym okiem i kończyła w połowie policzka. Z tym okiem też było coś nie tak, bo…

Bo go nie było.

A właściwie było, ale całe białe, pozbawione tęczówki i…

Ciarki przeszły mnie po plecach. Ono było, razem ze źrenicą i jasnoniebieską tęczówką, tylko żyło własnym życiem. Podczas gdy prawe wlepione było we mnie, lewe latało gdzieś dookoła, jakby zaglądało w bok, w tył głowy, za mną, obok mnie…

W tamtym momencie prawdopodobnie byłam najbardziej bladym obiektem galaktyki. Nie byłam w stanie wykrztusić z siebie słowa i siedziałam z otwartą buzią, nie wierząc w to, co widzę.

- Alastor Moody – warknął mężczyzna. – Auror z dwudziestoletnim stażem. Podobno jestem na emeryturze od dziesięciu lat, ale góra uznała, że moje umiejętności i doświadczenie jest bardzo cenne dla takich świeżaków jak ty.

Sięgnął do wewnętrznej kieszeni znoszonej kurtki, wyciągnął z niej piersiówkę, odkręcił ją i pociągnął spory łyk. Miałam wrażenie, że to dziwne lewe oko cały czas się we mnie wpatruje.

- No powiedzże coś, dziewczyno! Masz ty głos w ogóle?

Zamrugałam oczami i zebrałam w sobie wszystkie siły, ale jedynym, co wydobyło się z moich ust, był jakiś nieokreślony bełkot i przeciągnięte „yyy…”.

- Dobra, nie chcesz gadać, to nie gadaj – powiedział Moody, siadając na krześle; grymas na twarzy wskazywał, że ta czynność sprawia mu spory ból. – Ja będę gadał. Tylko słuchaj i zapamiętuj, bo nic mnie tak nie wkurza, jak powtarzanie w kółko tego samego!

Kiwnęłam nieznacznie głową. Głos mężczyzny był tak chrapliwy, że nie wszystkie słowa były zrozumiałe, ale w tamtym momencie moje wyczulone zmysły odbierały każdy bodziec aż zbyt wyraźnie.

- Mówi się o tobie wiele rzeczy – kontynuował auror. – ale nie myśl sobie, że to ci cokolwiek ułatwi. Weszłaś tu bez egzaminów wstępnych, co dla mnie jest kompletnym idiotyzmem, ale zawsze mogę napisać w raporcie poszkoleniowym, że się nie nadajesz.

Znów ciarki przeszły mnie po plecach; Moody był sto razy bardziej nieprzyjemny i wredny od Snape’a.

- Tak czy inaczej czegoś tam cię muszę nauczyć, bo za to mi płacą. – Wskazał stos książek na stole. – Tam są podręczniki, musisz je wszystkie przeczytać, chociaż one nic ci nie dadzą, bo tak się składa, że ta praca opiera się na doświadczeniu, doświadczeniu i… - uderzył dłonią w biurko i podniósł głos – DOŚWIADCZENIU!

Podskoczyłam na krześle i wolałam nie myśleć, jak idiotyczny miałam wyraz twarzy.

- Dobra – warknął Moody. – Zwykle robiłem na początek mały test wiedzy praktycznej, ale odkąd troll uciekł mi z szafy i zmasakrował połowę Biura Aurorów, szef mi tego zabronił. Zresztą jesteś tak przerażona, że lepiej dla ciebie, żebyś nie miotała żadnymi zaklęciami, bo kogoś przypadkiem zamordujesz.

Zgadzałam się z nim w stu procentach.

- Od dzisiaj jesteś stażystką pod moją opieką. Nie będę osobiście uczył cię wszystkiego, ale będę sprawdzał twoje postępy. No i, co jest najgorsze, przez kolejne trzy miesiące będę musiał zabierać cię na każdą moją misję wyjazdową.

- Myślałam, że jest pan na emeryturze – wyrwało mi się. Zaczynałam już tego żałować, ale Moody odpowiedział całkiem spokojnie:

- Jestem, ale ten idiota, który wysłał mnie na emeryturę nie wziął pod uwagę tego, że żyjemy w czasach, w których każdy auror jest potrzebny.

- Aha – odetchnęłam z ulgą. – Co jeszcze będzie należało do moich obowiązków?

Auror klasnął w dłonie, a ja aż podskoczyłam.

- Brawo, zaczynasz mówić! – ucieszył się, ale o uśmiechu nie było mowy. – Będziesz porządkować moje raporty, bo ja nie mam do tego cierpliwości.

Wskazał na porozrzucane kartki pod stołem. Zdecydowanie nie miał do nich cierpliwości; na niektórych z nich poodbijane były ślady podeszwy buta.

- Okej – powiedziałam.

- Dobra, idziemy. – Moody zaczął powoli podnosić się z krzesła. – Zaprowadzę cię do sali ćwiczeń. Trochę cię tam dziś pomęczą.

Wstałam i ruszyłam za mężczyzną. Kiedy znalazłam się na korytarzu, tabliczka na drzwiach gabinetu pokazywała numer trzy; moja ciekawość nie wytrzymała.

- Panie Moody? – rzuciłam. – Czemu numer na tych drzwiach ciągle się zmienia?

Auror roześmiał się chrapliwie, co brzmiało jak atak kaszlu, ale nie odpowiedział na moje pytanie.

„Trochę cię pomęczą” to było stanowczo za mało powiedziane.

W sali ćwiczeń powitała mnie Kat i sam szef biura aurorów – Rufus Scrimgeour. Ten drugi był wysokim, szczupłym człowiekiem, o żółtawych oczach i krzaczastych brwiach. Miał wiele zmarszczek na twarzy i wyglądał bardzo poważnie, ale jego głos był ciepły i przyjazny. Podobało mi się jego zachowanie – był neutralnie do mnie nastawiony, pogratulował mi wyników w szkole i krótko przedstawił regulamin szkoleń aurorskich. Potwierdził, że moim mentorem będzie Alastor Moody, zwany Szalonookim, a wszelkie wątpliwości mam zgłaszać do Kat. Po tym życzył mi powodzenia, a jego miejsce zastąpił młody mężczyzna, który przedstawił się jako Joshua Klerk, specjalista do spraw szkoleń aurorskich.

I tutaj zaczęła się cała afera.

Najpierw miałam zwyczajne testy sprawnościowe – musiałam przebiec kilkaset metrów po ogromnej sali, zrobić trochę pajacyków, pompek, przelecieć niedługi odcinek na miotle; poradziłam sobie z tym nieźle, po tylu latach gry w quidditcha nie mogło być inaczej. Później musiałam rzucić kilka prostych zaklęć, teleportować się między różnymi miejscami w sali i po tym już wcale nie czułam się dobrze – nie lubiłam teleportacji, przyprawiała mnie o mdłości i zawroty głowy. Postawiłam sobie jednak za cel nieokazywanie słabości i kiedy Josh zapytał mnie, czy możemy kontynuować, przytaknęłam. Pozwolił mi na chwilę usiąść na ławce i odetchnąć, a sam zajął rozstawianiem po sali jakichś konstrukcji złożonych z belek i szmacianych manekinów zamocowanych do nich. Na początku nie wiedziałam o co tam chodzi, ale mężczyzna wyjaśnił, że to tor przeszkód: na pierwszym stanowisku będę musiała odbijać zaklęcia magicznie ożywionego manekina, na drugim rzucać zaklęcia, aż manekin padnie na ziemię, na trzecim i czwartym czołgać się, jednocześnie rzucając i odbijając zaklęcia, a na ostatnim będą atakowały mnie zaczarowane płomienie. Na każdym ze stanowisk miałam spędzić trzydzieści sekund, a przy drugim okrążeniu – minutę.

Poradziłam sobie całkiem nieźle z pierwszą rundą, ale z drugą było już ciężko. Nie tylko męczyło mnie bieganie; samo używanie magii przez tak długi czas bez przerwy było wyczerpujące i po drugim okrążeniu miałam ochotę paść na ziemię. Byłam głodna, ale jedyne na co mogłam liczyć to woda, którą co jakiś czas przynosiła mi Kat.

Po torze przeszkód przyszedł czas na doskonalenie poszczególnych umiejętności. Josh poodsuwał wszystkie przeszkody pod ścianę i stanął naprzeciwko mnie. Przez pięć minut miotał we mnie zaklęciami, a ja musiałam je odbijać. Nie poszło mi źle; poszło mi bardzo źle. Dwa razy jego Expelliarmus rzuciło mnie na ścianę, a raz Drętwota sparaliżowała na całe dwie minuty. Kiedy zaczął rzucać we mnie bardziej bolesnymi zaklęciami porządnie się przestraszyłam, co bardzo osłabiło moje zaklęcie tarczy – Josh zdecydował wtedy, że robimy przerwę.

Odpoczynek trwał dziesięć minut – ledwo zdążyłam kupić w bufecie kanapkę i zjeść ją do połowy. Josh bezlitośnie przerwał mi posiłek i powiedział, że czas na kolejną umiejętność – znów stanął naprzeciwko mnie i tym razem to ja miotałam w niego zaklęciami. Oczywiście odbijał każde z sukcesem, robił uniki i po dziesięciu minutach zirytowana stwierdziłam, że mam tego dość. Byłam wściekła na siebie, na Josha, na cały otaczający mnie świat i wydawało mi się, że porwałam się z motyką na słońce. Przecież ja się nie nadawałam do tej pracy, nic mi nie wychodziło!

Ku mojemu zaskoczeniu, Josh poklepał mnie na to po ramieniu i powiedział, że tak bywa na początku i nie mam czym się przejmować. Dodał, że jeśli mam już dość to możemy przećwiczyć tylko kilka zaklęć ochronnych i skończyć na dziś. Poszłam na ten układ, a ostatnie ćwiczenie wyszło mi dobrze. Wyczarowałam mojego kociego Patronusa, z powodzeniem rzuciłam Cave Inimicun i kilka innych zaklęć obronnych. Po tym Josh pogratulował mi, powiedział, że byłam naprawdę dzielna i że na pewno zda Moody’emu pozytywny raport na mój temat. Wysiliłam się na jakiś krzywy uśmiech, po czym pojawiła się Kat i zaprowadziła mnie do wyjścia z Ministerstwa. Przez całą drogę szczebiotała, jaki to Josh jest inteligentny, a Szalonooki straszny, ale doświadczony, a ja miałam ochotę uderzyć ją mocno w twarz, żeby w końcu się zamknęła.

Kiedy weszłam do mieszkania marzyłam tylko o trzech rzeczach – gorącej kąpieli, smacznej kolacji i kieliszku dobrego wina. Byłam cała obolała, wyczerpana, głodna i zła; nie dane mi jednak było się zrelaksować. Po przekroczeniu progu wyczułam, że coś jest nie tak.

To nie było zwykłe przeczucie, które miewa się czasem w przypadkowych sytuacjach. To była pewność, przekonanie, że ktoś poza mną znajduje się w mieszkaniu. Nie wiem jak, ale czułam to bardzo wyraźnie; intruz znajdował się we wschodniej części mieszkania i mówiły mi o tym nieokreślone kształty, które pojawiły mi się w głowie. Uznałam, że to zasługa moich umiejętności i chyba po raz pierwszy naprawę je doceniłam.

Cicho zamknęłam za sobą drzwi i przeszłam przez korytarz. Panował półmrok, słońce zaszło już dawno temu. Trzymałam różdżkę w pogotowiu i byłam prawie całkowicie spokojna, bo ta sama zagadkowa moc, która mówiła mi o tym, że ktoś jest w mieszkaniu, mówiła mi też, że ten ktoś nie stwarza zagrożenia.

Weszłam do salonu i od razu go zauważyłam – stał po lewej stronie, oparty o blat stołu, z rękami skrzyżowanymi na piersi. Chociaż w ciemności widziałam tylko zarys postaci, dobrze wiedziałam kto to.

- Nawet nie jestem zaskoczona – powiedziałam. – Jesteś jedynym człowiekiem, który mógłby wprosić się gdziekolwiek bez zaproszenia i pukania.

- Zabezpieczenia były żałosne – odparł Sev lodowatym tonem. – Poprawiłem je.

Machnął różdżką i wszystkie światła w mieszkaniu się zapaliły. Dwoma długimi krokami podszedł do mnie, ujął moją twarz w dłonie i przyjrzał jej się z bliska. Myślałam, że chce mnie pocałować, ale nie zrobił tego; przeciągnął za to dłonią po prawej stronie moich pleców, która pulsowała tępym bólem po zderzeniu ze ścianą. Bardzo chciałam odepchnąć go od siebie, ale jakoś nie potrafiłam. Jego obecność była kojąca i przerażało mnie to.

- Co tu robisz? – spytałam.

- Zaraz wychodzę. Przyniosłem tylko eliksir przeciwbólowy i nasenny. – Zastanowił się przez chwilę, marszcząc brwi. – Myślałem, że będziesz w gorszym stanie po tych szkoleniach.

- Widocznie jestem dobra – odparłam.

- Moody jest twoim mentorem?

Kiwnęłam głową.

- To dobrze – odparł. – Korzystaj z jego doświadczenia.

Broniłam się przed tym z całych sił, ale prawda była taka, że wcale nie chciałam, żeby wychodził. Sev jakby odczytał moje myśli – a raczej po prostu bez pardonu wdarł się do mojego umysłu – i powiedział z nieskrywaną pogardą:

- Zaraz tu będzie twój White.

Nie pocałował mnie na pożegnanie. Nie powiedział „cześć”, „żegnaj”; po prostu zniknął, odwrócił się i jakby rozpłynął w powietrzu.

Dean naprawdę zadzwonił do drzwi pięć minut później, a mnie rozpaczliwie dołował fakt, że wcale nie cieszę się z tej wizyty.

Męczył mnie straszny sen. Nie było w nim żadnych konkretnych obrazów, goniły mnie nieokreślone kształty, mgły, płomienie; wszystko to tworzyło niewytłumaczalnie potężną grozę. Byłam czymś przerażona, ale nie wiedziałam czym. Serce waliło mi jak szalone. Wiedziałam, że śnię, ale nie mogłam się obudzić; dziwne było to, że mogłam biec i mogłam krzyczeć, a to zwykle w snach się nie zdarza. Krzyczałam więc wniebogłosy, uciekałam, potykając się o kolejne niekreślone kształty, wpadałam z jednej żrącej mgły w drugą z myślą, że już nigdy się nie obudzę, bo przecież nie mogę się obudzić, nawet moje własne krzyki mnie nie budzą! Sen był surrealistyczny, ale jednocześnie boleśnie rzeczywisty. Tak, jakbym przemierzała mój własny umysł – coś, co w jakimś sensie istnieje naprawdę, ale nie jest namacalne.

Potem wiele rzeczy wydarzyło się w jednej sekundzie; krzyknęłam z całych sił, ziemia, a raczej gęsta mgła pod nogami zaczęła się trząść, otworzyłam oczy i widziałam pochylonego nade mną Deana, ale w głowie wciąż miałam żrące, krwistoczerwone chmury. White coś mówił, ale go nie słyszałam – nadal słyszałam za to odgłosy ze snu, które były równie nieokreślone, co goniące mnie kształty. Miałam ochotę znów wrzasnąć – przecież się obudziłam, do cholery! – ale nie mogłam, tak jakby wszystko się odwróciło tak, że we śnie mogłam krzyczeć, a w rzeczywistości nie.

Usiadłam gwałtownie, Dean ścisnął mnie mocno za rękę i mną potrząsnął; w tym samym czasie obrazy w moim umyśle zaczęły powoli znikać, a odgłosy uciszać się. Jęknęłam i z ulgą stwierdziłam, że słyszę własny głos.

- Triss, co się dzieje?! – Dean był wyraźnie spanikowany.

Spojrzałam na niego pustym wzrokiem i próbowałam coś powiedzieć, ale poczułam, że kompletnie nie mam sił – tak jakbym naprawdę uciekała przed mglistym uosobieniem strachu. Opadłam z powrotem na łóżko i zwinęłam się w kłębek.

- Triss?! – Jego głos w tamtym momencie był prawie piskliwy.

Nawet nie próbowałam się odezwać. Nie miałam sił zastanawiać się, co właśnie się wydarzyło. Zamknęłam oczy i poczułam, że Dean otacza mnie ramieniem. Przylgnęłam do niego i dotarło do mnie, jak ogromnie jestem mu wdzięczna, że mnie obudził; uciekałabym dalej, gdyby nie on. Uciekałabym do usranej śmierci.

~*~

Strasznie długo walczyłam z tym rozdziałem, wprowadzałam setki poprawek i niektóre fragmenty pisałam kilkakrotnie od początku, ale nadal nie jestem przekonana co do ich jakości :/ Rozdział znowu trochę przejściowy, nic się nie dzieje… Jedyne, z czego jestem w miarę zadowolona to fragment z Moody’m. Ci, którzy trochę dłużej czytają moje opowiadania wiedzą, że ja Szalonookiego muszę wcisnąć absolutnie wszędzie XD A jako, że tutaj mamy sporo o aurorach, to i człowiek-legenda musiał się pojawić. I na pewno wprowadzi jeszcze trochę Moodowatości do opowiadania!

Ogólnie myślałam, że w wakacje będę miała więcej czasu na pisanie, ale jak widać, nadal dodaję rozdziały raz na miesiąc XD Następny postaram się dodać nieco szybciej. No i przepraszam za ten ogrom zaległości, które mam na waszych blogach… powoli staram się je nadrabiać :)