Rozdział szósty

Wreszcie udało mi się przespać całą noc.

Obudziłam się w południe cudownie wypoczęta. Dean leżał obok mnie i nie spał – bawił się moimi włosami, przeplatając je między palcami. Zaczęłam się zastanawiać, czy to właśnie tak wygląda to znane z romansideł uczucie budzenia się obok drugiej osoby; byłam w stanie zgodzić się, że jest to całkiem przyjemne. Mogłabym nawet to kiedyś powtórzyć.

- Cześć, leniu. Myślałem, że nie planujesz już się dzisiaj budzić.

Obróciłam się w jego stronę. Ujął moją twarz w dłonie i ucałował mnie w czubek nosa; uroczo jak w bajce. Gdzieś w podświadomości przemknęła mi myśl, że obok Sfery Tajemnic Seva, których nigdy nie poznam, powinna powstać Sfera Rzeczy, których Sev nigdy nie zrobi. Buziak w nos byłby jedną z tych rzeczy.

Skuliłam się i wtuliłam twarz w zagłębienie obojczyka Deana, zamykając oczy. Nie miałam ochoty wychodzić spod kołdry, było mi zbyt ciepło i przyjemnie.

- White, gdzie moje śniadanie do łóżka? - wymruczałam.

- Pretendujesz do tytułu pierwszej kobiety, którą uderzę.

- Możesz próbować. Nie dałbyś mi rady.

Nagle złapał mnie mocno w ramiona, przeciągnął na siebie i kopnięciem zrzucił z nas kołdrę. Następnie przeturlał się na krawędź łóżka; nie zdążyłam zareagować i padłam na podłogę jak worek ziemniaków, a on natychmiast odskoczył na drugi koniec łóżka, uchylając się przed moimi drapiąco-bijącymi dłońmi.

- White, jesteś martwy – warknęłam i zerwałam się na równe nogi.

Musiało to wyglądać całkiem przekomicznie: ja, w skąpej, jedwabnej koszuli nocnej, w porównaniu do całkiem nieźle zbudowanego Deana lekka jak piórko, rzuciłam się na niego z pięściami. Po chwili szamotaniny usiadłam na nim okrakiem i przytrzymałam mu ręce nad głową. Oczywiście mógłby się wyrwać z tego uścisku, bo był gdzieś tak około sto razy silniejszy ode mnie, ale był zbyt rozbawiony i ciekawy moich dalszych czynów.

- I co teraz? - spytał. Miał rozbawione oczy i szczerzył zęby w uśmiechu.

- Najpierw cię zabiję, potem wskrzeszę, sklonuję, zabiję wszystkie klony, poćwiartuję i zakopię w ogrodzie.

Przeniósł wzrok na mój dekolt i, nadal rozbawiony, powiedział:

- Rób co chcesz. Ja mam świetny widok.

- A może powinnam cię związać?

W jego oczach pojawiło się coś jeszcze. Jakiś… podejrzany błysk. Jakby miał nadzieję, że mówię serio.

- A chcesz? - spytał.

Cholera, nie sądziłam, że kiedykolwiek między mną a nim dojdzie do takich… czynów.

Godzinę później byłam już wykąpana, ubrana i głodna jak wilk. Zbiegłam po schodach; w kuchni Dean kończył już przygotowywać śniadanie. Zjedliśmy je w pośpiechu, bo o trzynastej piętnaście mieliśmy odebrać Marie z dworca, a kuchenny zegar wskazywał trzynastą pięć. Ubraliśmy się szybko i wyszliśmy z domu.

Maxwell bardziej ucieszyła się na widok Deana, niż na mój. Właściwie, to chyba na widok nas razem.

- Nie wiedziałam, że już jesteś!

Rzuciła mu się na szyję i wymieniła ze mną spojrzenie mówiące „masz mi wszystko opowiedzieć później”. Potem przywitała się ze mną i ruszyliśmy w stronę domu.

Moi kuzyni mieli być tuż przed północą – Osip, jak co roku, obskakiwał kilka imprez i jeśli to, co mówił, było prawdą, to teleportował się w ten dzień między co najmniej pięcioma krajami, łamiąc prawo dokładnie jak jego ojciec. Cóż, Rosjanie.

Usiedliśmy przed kominkiem. Marie jak zwykle po świętach snuła opowieści o swojej rodzinie, która była znana z prowadzenia sklepów ze śmiesznymi, magicznymi gadżetami. Każdy w jej rodzinie miał w sobie coś z komika, a jej dziadkowie od lat prowadzili cyrk, w związku z czym historie związane z jej krewnymi były zawsze pełne humoru i śmiesznych sytuacji. Do tego miała trójkę starszych braci, którzy nie mogli spocząć, jeśli nie zrobili komuś przynajmniej kilkunastu kawałów dziennie. Trochę jej tego zazdrościłam. Zabawa w rodzinie Maxwellów był na porządku dziennym; u mnie panował tylko chłód i twarde zasady.

Po dwóch godzinach opowieści oddelegowałyśmy Deana do kuchni, żeby zrobił obiad (już nawet nie protestował), a Marie zarzuciła mnie gradem pytań. Przyznałam jej się do tego, że kazałam White'owi przyjechać już wczoraj; powiedziałam jej o sytuacji sprzed świąt, tej w szkolnym korytarzu, i o tym, co miało miejsce poprzedniego dnia. To, co było rano, postanowiłam pominąć.

Maxwell była przeszczęśliwa. Uściskała mnie, kilka razy mówiąc, że wreszcie do mnie dotarło, i że jeszcze zatańczy na naszym ślubie. Próbowałam wybić jej z głowy tę wizję, ale nie dało rady; oficjalnym tonem oznajmiła, że jeśli nie będzie druhną, to mnie zamorduje, i że jeśli planowałabym dziecko, to powinnam rozważyć wzięcie jej na matkę chrzestną. W którymś momencie skapitulowałam i dałam puścić jej wodzę fantazji. Z jednej strony trochę mnie irytowała, ale z drugiej urzekało mnie w niej to, że tak bezwzględnie wierzy w wizję stworzenia szczęśliwej rodziny i w istnienie bratnich dusz. Może nawet trochę zazdrościłam jej tego, że potrafi marzyć o tak odległej przyszłości – ja należałam do osób żyjących tutaj, teraz i mało interesowała mnie przyszła ja.

Dean znowu popisał się swoimi umiejętnościami kucharskimi, przygotowując pyszną zapiekankę z ciastem francuskim, szpinakiem i serem. Zaryzykowałabym stwierdzenie, że gotował prawie tak dobrze, jak moja mama. Pochłonęliśmy wszystko w ekspresowym tempie i poszliśmy do pobliskiego sklepu, żeby zaopatrzyć się we wszelkiego typu napoje wyskokowe. Wróciliśmy pół godziny później, obładowani reklamówkami z szampanem, ognistą whisky i rumem porzeczkowym. Nawet nasz skrzat domowy zainteresował rumorem i stukaniem butelek - wynurzył się ze swojej kanciapy, ale kiedy ujrzał taką ilość alkoholu, tylko wrzasnął z przerażenia i z powrotem uciekł do piwnicy. Postanowiłam, że na wszelki wypadek przed powrotem rodziców wymarzę mu pamięć, bo miewał tendencje do kapowania.

Tegoroczny Sylwester musiał być świetny, ale niestety mi film urwał się gdzieś na poziomie północy. Pamiętałam jeszcze barwne fajerwerki i fakt, że Dean musiał mnie podtrzymywać, żebym utrzymała równowagę; pamiętałam, że Osip tańczył z Marie na środku ulicy, podczas gdy Stiepan częstował mnie i White'a rosyjską wódką, ale potem zdecydowanie poniosła mnie impreza.

Obudziłam się na lodowatych płytkach w łazience z potężnym bólem głowy. Podniosłam się z trudem i rozejrzałam – Dean spał zwinięty w kłębek na dywaniku obok wanny. Za oknem było ciemno i zaczęłam się zastanawiać, czy to jeszcze noworoczna noc, czy już popołudnie.

- Hej, White – wychrypiałam. - Żyjesz?

Otworzył oczy i zmarszczył czoło.

- Niezbyt – oznajmił głosem równie zachrypniętym, co mój. - A Ty?

- Nie. Idziemy do łóżka?

- Boże, Triss, nie mam na to teraz siły…

- O spaniu mówiłam, palancie – podjęłam próbę stanięcia na równe nogi i prawie mi się udało; w ostatnim momencie zachwiałam się i podparłam o umywalkę.

Spojrzałam w lustro – miałam rozmazany makijaż i zapuchnięte oczy. Dean także wstał i stanął za mną. Nie wyglądał lepiej, w dodatku mrużył oczy, którym pewnie bardzo dokuczało światło.

- Ale z nas menele – powiedział, przecierając twarz dłonią.

- Rosyjska wódka – wzdrygnęłam się na myśl o alkoholu – sprawia, że już nigdy nie będziesz tym samym człowiekiem. Idź grzać łóżko, potrzebuję prysznica.

- Mogę wykąpać się z tobą?

Spojrzałam mu w oczy.

- Mówiłeś, że nie masz siły.

- Bo nie mam. Ale też potrzebuję prysznica, a sam mógłbym się poślizgnąć i zabić.

Spróbowałam się uśmiechnąć, ale pewnie wyszedł z tego jakiś krzywy grymas.

- Masz rację. Ludzie w takich momentach powinni się wspierać – oznajmiłam.

Obudziły mnie bliżej nieokreślone odgłosy. Uniosłam się na łokciach; Dean stał tyłem do mnie i pakował swoje rzeczy do torby.

- Co robisz? - spytałam.

Drgnął słysząc mój głos i obrócił się w moją stronę.

- Śpiąca królewna – uśmiechnął się.

- Co robisz? - powtórzyłam. - Myślałam, że zostaniesz do jutra.

Westchnął.

- Też tak myślałem, ale dostałem sowę od mamy, napisała, że wrócili wcześniej i chcieliby mnie zobaczyć.

- Sowę? Od kiedy mugole używają sów?

Dopiero po chwili dotarł do mnie sens tych słów i ich zdecydowanie negatywny wydźwięk. 

- To znaczy, miałam na myśli… eee… to nie tak, że uważam, że mugole nie powinni…

Dean uśmiechnął się jeszcze bardziej, widząc moje nieudolne próby sprostowania wypowiedzi.

- Daj spokój – przerwał mi. - Używają sów, bo ich nauczyłem. Tak najłatwiej się ze mną skontaktować. Ty też dostałaś sowę.

Wskazał list, leżący na moim biurku.

- Nie wiem od kogo to – oznajmił. - Poza tym, chyba jest zaczarowany i tylko ty możesz go otworzyć.

Wywróciłam oczami.

- Pewnie życzenia noworoczne od wujostwa. Zaczarowali go, bo mają świra na punkcie prywatności. Jak piszą list, to tylko do jednej osoby.

- Brzmi jak czarna magia. Czystokrwiste zasady.

Rzuciłam w niego poduszką, ale zwinnie ją złapał i pogroził mi palcem.

- Już i tak dostaniesz wycisk na treningu za te wszystkie obiadki – powiedział. - Nie pogrążaj się.

- White, to są groźby karalne. Za karę musisz się tu pofatygować i…

Nie zdążyłam dokończyć zdania, bo już był obok mnie. Pocałował mnie gorąco w usta, przyciągając mocno do siebie. Rozochocona wplotłam dłoń w jego włosy, ale odsunął się ze słowami:

- Naprawdę muszę lecieć.

Jęknęłam i opadłam z powrotem na łóżko. Nie wiem czemu, ale czułam, że już za nim tęsknię. Nie chciałam, żeby sobie poszedł; dobrze mi się z nim spędzało czas, nawet jak przebywaliśmy ze sobą dwadzieścia cztery godziny na dobę.

- Ale mam pewien pomysł – powiedział po chwili.

Obdarzyłam go pytającym spojrzeniem.

- Mamy jeszcze trzy dni ferii. Mogłabyś wpaść do mnie… poznałabyś moich rodziców i w ogóle. Może twoja obecność zmusi ich do unikania kłótni. O ile masz ochotę przebywać z mugolami, arystokratko.

- White, walnę cię zaraz.

Zaśmiał się.

- Mówię serio. Mogłabyś przyjechać jutro. Mogłabyś zostać na jedną noc, albo dwie… albo do końca ferii. Jak chcesz. Tylko proponuję.

Zastanowiłam się przez chwilę.

- Dzięki za zaproszenie, White, ale…

- Tylko proponuję – powtórzył, przerywając mi.

- Okej. Wpadnę jutro.

Jego twarz rozpromieniła się w szerokim uśmiechu. Przytulił mnie mocno; nie sądziłam, że aż tak go tym uszczęśliwię.

Chwilę później zostałam w pokoju sama. Przymknęłam jeszcze na chwilę oczy, ale nie udało mi się zasnąć, więc wstałam i wzięłam szybki prysznic. Umyta i ubrana, ale nadal skacowana i wyglądająca jak żywy trup, zeszłam na dół. W salonie zastałam niezłe pobojowisko: stół uginał się pod ciężarem pustych i pełnych butelek, na ziemi leżało potłuczone szkło, wszędzie przewracały się korki od szampana, a pod stołem była wielka plama po czerwonym winie. Na dużej kanapie z jednej strony spała Marie, a z drugiej Osip. Stiepan musiał jako jedyny dotrzeć do sypialni dla gości, bo nie było go w pomieszczeniu.

Zaczęłam sprzątać bałagan w salonie przy pomocy różdżki, starając się nie zbudzić gości. Następnie ogarnęłam kuchnię. Kończyłam zmywać naczynia, kiedy do pomieszczenia wszedł Osip. Wyglądał, jakby dopiero co zmartwychwstał.

- Hej, Triss – wychrypiał. - Jak samopoczucie?

- Świetnie, czuję się jak nowonarodzona – odparłam sarkastycznie. - Chcesz wody?

- O tak!

Nalałam do szklanki kranówy i podałam mu; wypił wszystko duszkiem, tak samo jak trzy kolejne szklanki. Potem rozsiadł się na krześle przy stole i pocierając palcami skronie, spytał:

- Gdzie Dean?

- Musiał już wrócić do domu. Jak ci się podobała impreza?

Uśmiechnął się szeroko.

- Najlepszy Sylwester. Kurczę, kuzynka, w przyszłym roku nie będę się szlajał po imprezach, tylko od razu przybędę tutaj!

Wycelowałam w niego palec wskazujący.

- W przyszłym roku wasza kolej.

Nie odpowiedział, bo przyszła Marie. Machnęłam do niej; uśmiechnęła się, po czym usiadła Osipowi na kolanach, oplatając mu ręce wokół szyi.

Zastygłam w bezruchu, otworzyłam szerzej oczy i wstrzymałam oddech.

- O cholera – wymsknęło mi się.

Marie roześmiała się perliście, a mój kuzyn cmoknął ją w policzek. Nadal byłam w głębokim szoku. Jeśli dobrze kojarzyłam, jeszcze poprzedniego wieczora tych dwoje nic nie łączyło, a teraz wyglądali, jakby byli parą.

- Co tu się zadziało? - spytałam. - Albo nie, lepiej nie mówcie.

Tym razem oboje się roześmiali, a ja wróciłam do sprzątania. Marie zawsze mi powtarzała, że Osip jest w jej typie; to po prostu musiało się kiedyś zdarzyć. Alkohol łączy ludzi.

Rodzice wrócili następnego dnia o trzynastej i jak tylko weszli, poinformowałam ich, że wychodzę z domu odwiedzić Marie. Uznałam, że lepiej ich okłamać; nie wiedziałam, jak mama zareagowałaby na informację, że zadaję się z mugolakiem. Brutalne, ale prawdziwe.

Ubrałam się i opuściłam teren naszej posiadłości. Kiedy minęłam wszystkie zabezpieczenia i znalazłam odpowiednie do teleportacji miejsce, zamknęłam oczy i skupiłam się z całych moich umysłowych sił na adresie, który podał mi Dean. Poczułam, jak otaczające powietrze napiera na mnie boleśnie. Zapanowała ciemność i zabrakło mi tchu, ale gdy po chwili otworzyłam oczy, ujrzałam uroczy, mały domek z czerwonej cegły, otoczony drzewami i zaspami śniegu. Odetchnęłam – nie byłam fanką teleportacji – i ruszyłam przed siebie. Dom był ogrodzony niskim płotem, ale bramka była uchylona, więc bez problemu weszłam na odśnieżoną ścieżkę prowadzącą do drzwi. Odetchnęłam jeszcze raz i cicho zapukałam.

Natychmiast usłyszałam stukot pośpiesznych kroków i po chwili w progu ujrzałam Deana – uśmiechniętego od ucha do ucha, ale trochę też jakby zdenerwowanego.

- Cześć, White – rzuciłam i chciałam przytulić go na powitanie, ale odsunął się.

- Nie wolno witać się w progu – wyjaśnił. - Mugolskie zwyczaje. Dzisiaj ich trochę poznasz.

Złapał mnie za rękę i wciągnął do środka. Otoczył mnie ramionami, cmoknął w czoło i gestem zaprosił, żebym weszła dalej.

Ruszyłam przed siebie. Ich dom był skromnie urządzony, ale uroczy w swojej prostocie. Na ścianach nie było strojnych obrazów, tylko kilka portretów rodzinnych, które w przeciwieństwie do tych magicznych były statyczne. Kuchnia była połączona z niedużym salonem i urządzona w starym stylu – blaty były z drewna, tak samo jak zdobione szafki i nieduży stół z czterema krzesłami. W salonie stała beżowa kanapa, przed nią niski stolik ze szkła i drewna, a naprzeciwko dziwne, czarne pudło, podłączone kablem do dziury w ścianie. W myślach zaczęłam tworzyć listę mugolskich rzeczy, o które muszę zapytać Deana.

Kiedy tylko przekroczyłam próg kuchni, zostałam złapana w objęcia przez niską, szczupłą kobietę o ogromnych, brązowych oczach i kasztanowych włosach.

- Cześć, Triss! - powiedziała, odsuwając mnie na długość ramion. - To niesamowite uczucie wreszcie cię poznać! Dean miał rację jak mówił, że jesteś śliczna.

Mrugnęła do swojego syna porozumiewawczo, a on warknął:

- Mamo…

Kobieta roześmiała się perliście i to chyba w tamtym momencie po raz pierwszy poczułam do niej przeogromną sympatię.

- Na pewno trochę koloryzował – powiedziałam. - Mi też bardzo miło panią poznać.

- Siadajcie, zaraz podam obiad – oznajmiła kobieta, wracając do przerwanego przez moje przyjście rozkładania talerzy na stole. - Mark trochę się spóźni, dzwonił z pracy, że musi jeszcze coś załatwić.

Jeszcze przed przyjściem obawiałam się, że będę spięta w towarzystwie rodziców Deana, ale usposobienie jego mamy było tak przyjazne, że cały stres natychmiast znikał. Usiadłam przy stole i obserwowałam, jak White dyskutuje z mamą, które sztućce podać. Nie byłam sobie w stanie wyobrazić, że ta uśmiechnięta kobieta mogłaby się z kimkolwiek kłócić; uznałam, że to ojciec Deana musi być zapalnikiem rodzinnych konfliktów.

Odrzuciłam tę myśl, jak tylko go zobaczyłam.

Był starszą wersją Deana: miał taki sam kształt nosa, ust, oczu, był nawet podobnie zbudowany i tak samo wysoki. Różnił ich kolor tęczówek – pana White'a były czarne, a Deana złote – i włosy – u tego starszego dało się dostrzec pierwsze pasma siwizny. Pan Marcus, podobnie jak jego syn i żona, miał przyjazny wyraz twarzy, ciepły uśmiech i radosne ogniki w oczach.

Nic mi tam nie pasowało. Przecież oni wyglądali na najbardziej życzliwych ludzi na świecie, nie mogło być aż tak źle, jak przedstawiał to Dean.

- Witaj, Triss – wyciągnął dłoń nad stołem; uścisnęłam ją. - Fajnie wreszcie cię poznać, Dean ciągle o tobie gada.

- Tato, ty też?! - żachnął się White, a ja nie mogłam się nie zaśmiać.

Pan Mark wyszczerzył do niego zęby w złośliwym uśmiechu i usiadł naprzeciwko mnie. Dean zajął miejsce po mojej prawej, a pani White zajęła się nakładaniem jedzenia na talerze.

Dean gotował świetnie, moja mama jeszcze lepiej, ale to, co przygotowała pani White było absolutnym niebem w gębie. Starałam się nie pochłaniać jedzenia zbyt łapczywie, ale po prostu się nie dało.

- Pani White, to jest pyszne – powiedziałam, walcząc z chęcią poproszenia o dokładkę.

- Ależ daj spokój z tą „panią White” - odparła. - Mów do mnie Jennifer. Mark też na pewno się nie obrazi, jeśli będziesz zwracać się do niego po imieniu.

Obdarzyła mnie ciepłym uśmiechem i znów poczułam do niej ogromną sympatię.

Kiedy po obiedzie usiedliśmy w salonie, nie mogłam powstrzymać ciekawości.

- Co to jest? - spytałam, wskazując czarne pudło.

Państwo White stłumili chichot, ale Dean natychmiast parsknął głośnym śmiechem.

- To jest telewizor, Chevron – odparł, rozbawiony. - Oglądamy w nim telewizję.

- Co w nim oglądacie?! - zdziwiłam się.

- Telewizję – oznajmił Mark – ruchomy obraz nadawany przez satelity.

- Przez sateco?!

Jennifer nie wytrzymała i roześmiała się głośno. Postanowiłam, że odpuszczę sobie resztę pytań. W mugolskich przedmiotach było więcej magii, niż w tych czarodziejskich.

Pan White poklepał mnie po ramieniu.

- Spokojnie, ja też kompletnie nie rozumiem tych waszych latających mioteł. W naszych bajkach piszą, że tylko wiedźmy na nich latają.

- No tak – rzucił Dean. - Triss jest naczelną wiedźmą!

- Deanie Marcusie White! - oburzyła się Jennifer. - Czy ty znasz takie pojęcie, jak „odrobina taktu”?!

Jej syn zignorował tę uwagę, a Mark zapytał:

- Dean opowiadał, że twoi rodzice także są czarodziejami. Czym się zajmują?

- Pracują w Ministerstwie Magii.

- Ministerstwo Magii – zaśmiał się pan White. - Kiedy Dean mi o tym powiedział, myślałem, że żartuje. Co tam się robi?

W jego głosie nie było ani krzty złośliwości czy ironii; słychać było za to uprzejme zainteresowanie i odrobinę ciekawości.

- To zależy od departamentu – odparłam. - Tato pracuje w Departamencie Tajemnic i niezbyt wiele mówi o pracy, a mama jest Sędziną Wizengamotu, sądu najwyższego czarodziejów. Jest też Departament Magicznych Gier i Sportów, Departament Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów, Departament Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami…

- Niesamowite - powiedziała pani White. Wpatrywała się we mnie z zainteresowaniem i kręciła głową z niedowierzania – Gdzie znajduje się to wasze ministerstwo?

- W Londynie – odpowiedziałam – w centrum. Jest ukryte przez potężne zaklęcia i spora część budynku jest pod ziemią.

- Niesamowite – powtórzyła Jennifer. – Z tego wszystkiego chyba muszę się napić. Czego chciałabyś spróbować, Triss? Nalewki? Bimbru?

Okazało się, że malinowa mugolska nalewka ma właściwości pogłębiające senność z każdym kolejnym kieliszkiem. Około północy nasze rozmowy okazały się leniwe i niezbyt wciągające, więc Mark zadecydował, że czas do spania. Spodziewałam się, że Dean zaprowadzi mnie do sypialni dla gości – w końcu jego rodzice mogą mieć coś przeciwko sypiającym ze sobą nastolatkom – ale okazało się, że oboje będziemy spać w jego pokoju, w jego łóżku.

To było dla mnie kolejne nowe doświadczenie – pokój Deana. Był nieduży, skromny, z jasnozielonymi ścianami, wąskim, skrzypiącym łóżkiem i drewnianą podłogą, ale nie to w nim przyciągnęło moją uwagę. Cała ściana nad łóżkiem była poozdabiana plakatami, zdjęciami – zarówno magicznymi, jak i mugolskimi. Odnalazłam tam zdjęcie, na którym był Dean, Marie i ja – jedenastoletnie, beztroskie łebki podające sobie kafla na hogwarckich błoniach. Inna fotografia przedstawiała mnie i Marie w idiotycznych pozach z balu noworocznego w piątej klasie – nasze miny na tym zdjęciu mówiły wprost: „jesteśmy młode, głupie i upiłyśmy się jednym piwem”.

Poczułam dziwne ukłucie w sercu. Dean wyraźnie przywiązywał wagę do wspomnień… Cholera, miał zdjęcie swoich przyjaciół na ścianie. Przyjaciół. Uświadomiłam sobie, że przecież znamy się tyle lat, tyle nas łączy… Dotarło do mnie, że Dean od dawna może być we mnie prawdziwie zakochany. Chociaż spotykał się z innymi dziewczynami, nigdy o mnie nie zapominał. Nie spychał na drugi plan, nie świrował na punkcie żadnej innej dziewczyny do tego stopnia, żeby nie spędzać czasu ze mną.

Całe te przemyślenie wydały mi nagle okropnie ciężkie.

Czułam, że Dean mi się przygląda. Musiałam wlepiać wzrok w ścianę już dobre kilka minut i… Nie. Nie ma mowy, Chevron. Nie ma mowy!

Cholera. Miałam łzy w oczach. White mógł to zauważyć… a raczej na pewno zauważył, bo otoczył mnie ramionami i ucałował w czubek nosa. Potem oparł swoje czoło o moje i wpatrzył się w moje oczy. Zamrugałam intensywnie, modląc się, żeby żadna łza nie umknęła mi z oka.

- Co jest? – szepnął.

- Nic – wychrypiałam, po czym cmoknęłam go w usta i odwróciłam się, schylając do torby, z zamiarem przebrania się w piżamę.

Chociaż nie wiem jak bym chciała, nie mogłam być z Deanem w pełni szczera. Nie mogłam mu powiedzieć, że sypiałam ze Snape’m i że on mi ciągle siedzi w głowie; White znienawidziłbym mnie w ułamek sekundy. Pewne rzeczy po prostu trzeba zabrać ze sobą do grobu.

Musiałam wrócić do domu rano, bo taki warunek postawiła mi mama. Niechętnie pożegnałam się z Deanem, Jennifer i Markiem, po czym teleportowałam się do naszej posiadłości. Kiedy tylko przekroczyłam próg domu, usłyszałam rozmowy z salonu. Odwiedził nas Lucjusz.

- Witaj, Trinity – oznajmił, kiedy mnie ujrzał. – Mam nadzieję, że usiądziesz z nami na chwilę.

Uśmiechnęłam się i powiedziałam:

- Jasne, tylko zaniosę rzeczy do pokoju.

Już miałam ruszyć schodami w górę, kiedy w głowie zaskoczył mi mechanizm pod tytułem „dobre maniery” – w Nowy Rok przecież przyszedł do mnie list. Nie otwierałam go, ale to musiało być od Malfoyów.

- Ach, wujku, dziękuję za życzenia noworoczne – rzuciłam, stawiając stopę na pierwszym schodku.

- Jakie życzenia? – spytał.

Wróciłam do salonu i powiedziałam:

- No… te w liście. Przysłaliście mi je w Nowy Rok.

- Ależ skąd, Trinity – oznajmił. – Nie przysyłałem ci życzeń noworocznych. Właśnie przyszedłem je złożyć.

Na ułamek sekundy serce przestało mi bić.

~*~

Ten rozdział jest trochę nudny i średnio jestem z niego zadowolona (chociaż słyszę, jak Team Dean wiwatuje :P), ale spokojnie, w następnym już będzie się działo!

Chciałam Was poinformować, że to jest już przedostatni rozdział pierwszej części opowiadania. Ale nie martwcie się, to wcale nie oznacza końca – druga część oczywiście się pojawi i to właśnie w niej będzie działa się ta główna akcja, przez którą wpadł mi pomysł na to opowiadanie :D

Przepraszam za tę przerwę, ale miałam lekki spadek motywacji przez brak zainteresowania blogiem. Ale cóż – wierni czytelnicy pozostali! <3

Zgadnijcie od kogo ten list… tak, zgadliście XD